نمایشنامه ی تراژیک در دو پرده :
پرده اول :
سرم را می چرخانم همه جا تاریک است.
Where is the satan
The god is dead
این جملات بریده بریده در ذهنم صدا می کند. همه چیز تاریک است.
قطره اشکی بر گوشه ای چشم شیطان و نگاه ی حسرت بار
صدای ناله و گریه فرشتگان
فرشتگان می میرند، همه فرشتگان مرده اند.
مرگ خدا
همه فرشتگان از مرگ خدا سرشان را خم کرده اند و در مرگ خدا فرو می روند
هیچ کس سخنی نمی گوید
تنها سکوت
تنها تقلاهای شیطان
شیطان روبروی خدا قرار گرفته
چشمان شیطان با اندوهی بی پایان
نظاره گر مرگ خدا
پرده دوم :
سرم را می چرخانم همه جا تاریک است.
Where is the satan
The god in silence forever
این جملات بریده بریده در ذهنم صدا می کند. همه چیز تاریک است.
قطره اشکی بر گوشه ای چشم شیطان و نگاه ی حسرت بار
صدای ناله و گریه فرشتگان
فرشتگان می میرند، همه فرشتگان مرده اند.
سکوت خدا
همه فرشتگان از سکوت خدا سرشان را خم کرده اند و در سکوت خدا فرو می روند
هیچ کس سخنی نمی گوید
تنها سکوت
تنها تقلاهای شیطان
شیطان روبروی خدا قرار گرفته
چشمان شیطان با اندوهی بی پایان
نظاره گر این سکوت خدا
فکر می کنم رویاها نیمی از وجود من بودند و هستند. من خود رویاهایم هستم، رویاهایی که حقیقت وجودی خود من هستند. من نقطه ی مبهم در سرتاسر زندگیم دارم. نقطه ی مبهم در جایی که نمی دانم کجاست. شاید یک جایی که هیچ جا نیست. جایی که انگار تنها برای همیشه آنجا بوده ام، جایی که روح من هر لحظه خودش را در آن نقطه جا می گذارد. احساس می کنم همه چیز به دور این نقطه مبهم می گردد.
من هیچ وقت خودم نبودم. رویاهایی من خود من بودند. در واقعیتی خیال آمیز. من هیچ وقت به خواب نمی رفتم. من چشمانم را می بستم. تا به درون حقیقت وجودی خودم کشیده شوم. احساس می کنم همیشه در گرداگرد این رویاها می چرخم. رویاهای که خود من بودند. در این رویاها من به دنبال کسی می گشتم. که نمی دانستم کجاست. شاید آن کسی که دنبالش بودم. جایی بین این دو مرز بود.
من رویاهایی تکرار شونده ای از هزارتوی حقیقت ها و رویاهای آدم های را که نمی شناسم دارم. آدم های که نه در واقعیت بلکه در بین مرزی از واقعیت و خیال باهشون حرف می زنم. شاید اینها تنها واقعیت های آدم های ناشناخته ای بودند که در پرده ای از خیال برایم شناخته می شدند.
Mulholland Drive
written and directed by : David Lynch
جاده مالهالند
کارگردان : دیوید لینچ
بالاخره وقت شد که فیلم جاده مالهالند دیوید لینچ را ببینم. فیلمی که آدم را مبهوت می کند. دست کم کسی نیست که در پیچ تاپ های این فیلم سرگیجه پیدا نکند! جریان سورائالیستی که بر تمام فیلم حکفرما است سبب آن شده که همه اتفاقات تنها در جای که نه می توان آن را خیال دانست و نه واقعیت. جایی که زمان دگرگون می شود. و زمان مفهوم خودش را از دست می دهد. اتفاق بیافتد. می توان گفت در جاده مالهالند تمام اتفاقات زمانی رخ می دهند که هیچ اتقاقی رخ نیافتاده است. در جاده مالهالند جایی برای بیننده وجود ندارد. بیننده در سرگشتی این کابوس های رویایی خود دچار سرگشتی می شود. و اوست که در پیچ تاب های این جاده گم می شود. ساختارهای فیلم جاده مالهالند بر ذهن ناخودآگاه استوار شده. و جاده مالهالند همان جاده ای است که زیگموند فروید آن را راهی باشکوه برای قدم گذاشتن به ذهن ناخودآگاه می داند. جاده مالهالند، تنها راهی بود برای قدم گذاشتن به ذهن مغشوش دایان شخصیت اصلی داستان ، بیننده بعد از لحظه ی توقف در این جاده، با دایان پا به کابوس ها و هزارتوی رویاها و حقیقت های او میگذارد.
خط سیر داستان جاده مالهالند حالتی معکوس مانند دارد. و همه چیز بر این زاویه معکوس می چرخد. در اینجا همه چیز هویت شان را از دست می دهند. شخصیت ها، اشیا، مکان ها و هر چیزی دیگر، هویتی برای هیچ چیز وجود ندارد. در این جا همه چیز زمانی اهمیت پیدا می کند که اهمیتش را از دست داده باشد. در جاده مالهالند دیگر واقعیتی برای چیزی وجود ندارد. جنبه واقعیت آمیز از واقعیت جدا می شود. و حالتی رویاگونه به آن می بخشد. درسکانس باشگاه سکوت تنها چیزی که هنوز هویتی برای آن باقی مانده همان سکوت است. این جملات
سکوت، سکوت، هیچ ارکستری نیست.
آواز به عنوان یک آبژه تنها خود را می خواند و خواننده که سوژه است را به مرگ می کشاند. و تنها سکوت باقی می ماند. سکوتی که منجر به مرگ آواز می شود. این همان سرگشتی است که انسان امروز بدان دچار شده است. و لینچ آن را به زیبایی به تصویر می کشاند. دیوید لینچ به خوبی توانسته تمام این عناصر را با نگاه منتقدانه به سرنوشت و سرگشتی انسان ها و موقعیت تزلزآمیز آنها به تصویر بکشاند.