من رویاهایم هستم.

فکر می کنم رویاها نیمی از وجود من بودند و هستند. من خود رویاهایم هستم، رویاهایی که حقیقت وجودی خود من هستند. من نقطه ی مبهم در سرتاسر زندگیم دارم. نقطه ی مبهم در جایی که نمی دانم کجاست. شاید یک جایی که هیچ جا نیست. جایی که انگار تنها برای همیشه آنجا بوده ام، جایی که روح من  هر لحظه خودش  را در آن نقطه  جا می گذارد. احساس می کنم همه چیز به دور این نقطه مبهم می گردد.
من هیچ وقت خودم نبودم. رویاهایی من خود من بودند. در واقعیتی خیال آمیز. من هیچ وقت به خواب نمی رفتم. من چشمانم را می بستم. تا به درون حقیقت وجودی خودم کشیده شوم. احساس می کنم همیشه در گرداگرد این رویاها می چرخم. رویاهای که خود من بودند. در این رویاها من به دنبال کسی می گشتم. که نمی دانستم کجاست. شاید آن کسی که دنبالش بودم. جایی بین این دو مرز بود.
من رویاهایی تکرار شونده ای از هزارتوی حقیقت ها و رویاهای آدم های را که نمی شناسم دارم. آدم های که نه در واقعیت بلکه در بین مرزی از واقعیت و خیال باهشون حرف می زنم. شاید اینها تنها واقعیت های آدم های ناشناخته ای بودند که در پرده ای از خیال برایم شناخته می شدند.