نقدی بر جامعه مدرن / بخش پایانی

می توان گفت نوشته های کافکا بازتاب تمام اجزا و عملکرد این سیستم وحشتناک است. به درستی نمی توان نقطه آغازی را برای حرکت این سیستم متصور دانست. ولی شاید بعد از سورن کی یرکه گور، داستایوسکی ، شوپنهاور، اولین پدیدار شناسی های آن گسست که منجر به وجود آمدن این سیستم شد را باید به فیلسوف آلمانی فردریش نیچه مرتبط دانست. جامعه ی را که نیچه در آثارش به تصویر می کشاند. جامعه ی است که در آن دیگر تمام مفهوم های وجودی انسان از بین رفته است. انسانی رها شده و سرگشته با مفاهیم که قابلیت پذیرش در این جامعه را ندارد. نیچه تنها راه آن را ابرانسان می داند. اینها همه گزارشاتی است که نیچه از همان گسست خبر می داد. سو گرفتن نیچه به سمت مدرنیته را می توان در تفکر او دید. زیرا نیچه به هیچ کدام از فیلسوفان کلاسیک قبل از خود اعتقادی نداشت و یکسره تمام فلسفه آنها را بی ارزش می دانست. 

بعد از نیچه فیلسوفان و نویسندگان زیادی خبر از این گسست داده اند که می توان آلبر کامو،  ژان پل سارتر و هایدگر را نام برد. از نقطه آغاز این سیستم، حرکت های ساختارشکنانه که بر ضد ساختاریت این سیستم صورت گرفته را می توان به مارکسیسم، سوسیالیسم و خیلی از مکتب های دیگر نام برد. همان طور که قبلا گفتم این سیستم وحشتناک هر حرکتی را از بین می برد. و یا آنکه با رفتاری پیچیده آن حرکت را جزیی از حرکت های خود می کند. 

 
وارد شدن به عصر مدرنیسم و مدرنیته، فیلسوفان و یا نویسندگان این عصر نه دیگر خبر از آن گسست بلکه به شکل های آن و عوامل تاثیرگذارنده آن می پردازند. در فضای پست مدرنیسم و یا پسامدرن ، رولان بارت، ژان بودریار، ژاک دریدا، فوکو و ... را می توان نام برد. تمام این نویسندگان و یا فیلسوفان به تفضیل درباره این گسست از نگاه فلسفی سخن گفته اند. 

پ.ن : این بخش پایانی این مبحث بود. به هیچ وجه قصد من از نوشتن این سطور به بررسی کلی این موضوع نبود زیرا این موضوع به مباحث پبچیده جامعه شناسی برمی گردد که از عهده من خارج است. این سطور تنها درک من از وضعیت موجود بود وضعیتی بغرنجی که نمی توان برای آن هیچ راه حلی را پیدا کرد.