مصائب

آن هنگام که با آشفتگی و بی قراری سر بر بالین نهادم طولی نکشید که خواب بر دیدگانم غالب و خود را یافتم  در میان جماعتی افسرده ، دل مرده ، نالان، سر در گریبان فرو برده، به هر کس در آن مجلس می نگریستم روی از من بر می گرداند. هیچ تن از آنان با من سخن نگفتند و مرا به حال خود وا نهادند. در همان حال که چشم به هر سو می نگریستم. فردی موژولیده با جامه ی چرکین را که تکه بر ایوانی زده بود نظرم را به خود جلب کرد. با آنکه بیم آن داشتم  او نیز همچون دیگران از من روی برهاند به سویش بشتافتم.  لحظه ی نگذشت آن بیمی که داشتم به واقعیت تبدیل گشت. او نیز همچون دیگران هنگامی که مرا بدید تکانی بر خود داد و از من روی بر تافت . برآشفتم و این چنین با او سخن گفتم:  

(به سبب چه گناهی است که این چنین از من روی برمی گردانید. اگر خطایی از من صورت گرفته مرا بدان آگاه کنید. ) 

مرد که از سخنانم کمی دلش به رحم آمد. بگذاشت تا در کنارش جایی گیرم، اولین پرسشی که از او بجا آوردم این بود که از برای چه اینانی که در این جا می نگرم این چنین نادام و اندوهگین اند و با من هیچ سخنی نمی گویند.

و هنگامی که مرد سر از گریبان فرو آورد وحشت برم مستولی گشت چهره اش چنان زشت و کریه دار بود که خواستم از او روی برگیرم. او این چنین سخن با من گفت  :
 

(همه این مصائب را ما بر خود ساختیم)

دو  بار  این جمله را تکرار کرد. صدایش که به مانند هیچ صدایی نبود. چنان با حزن و اندوه می ماند که دل هرکسی بر او به ترحم می آمد. از او پرسیدم که از کدامین مصائب سخن می گویی. و این مصائب چه بود که شماها را اینچنین ملول گردانیده. و آیا براستی اینانی که در اینجا می نگرم به سان مردگانند یا زندگان،  آیا من نیز همچو اینان مرده ام. و او در جواب تنها نگاهی حزن آلود بکرد و اشکی از چشمانش سرازیر بشد. و دیگر هیچ سخن نگفت...

پ.ن ۱ : همیشه برام ادبیات کلاسیک یک حس خاصی داشته. این نوشته رو هم سعی کردم به این سبک بنویسم.   

پ.ن ۲ : این نوشته ناقصه و تنها قسمتی از اول داستانی که دوست داشتم به این سبک بنویسمش. چون به این سبک نوشتن خیلی سخته و من آشنایی خیلی کمی با ادبیات کلاسیک دارم هنوز کاملش نکردم.