در پشت نقاب احمقانه ی که بر چهره مان می زنیم.

سکوت، سکوت، سکوت، فکر می کنم که هیچ چیز دیگری نیست که برای من باقی مانده باشه که بخواهم از دست بدم، حالا دیگه باید ساکت بمانم. نه امیدی است و نه بازگشتی. زندگی از این احمقانه تر نمی شود. شاید تنها من بودم که باید زیر چرخ دنده های این ماشین له می شدم. نمی دونم اصلا دنبال چی هستم. دارم چکار می کنم. همه کارها در نظر پوچ مسخره و مضحک جلوه پیدا کردند. احمقانه  است که وقتی خدا هم سکوت کرده من بخواهم فریاد بزنم. دوست داشتم تنها یک گوشه ای دراز بکشم و بمیرم. شاید مرگ تنها آخرین چیزی باشه که برای بدست آوردنش باید خودم را برای همیشه از دست بدم. ولی باز هم می ترسم می ترسم از این که آیا مرگ هم که این چنین اشتیاق به آن دارم من را قبول می کند، آیا مرگ هم مثل همه چیزهای دیگر من را به دوردست ها پرت نخواهد کرد............ 

پ.ن : این مفهوم همان اصل گمشده ای بود که یک جای خیلی دور آن را برای همیشه جا گذاشته بودیم.