خطوط سفید بر روی آسفالت سیاه جاده. صدای ماشین ها . صدای آدم ها. کشیده شدن چرخ تایر ماشین ها بر روی آسفالت و سرمای سرد زمستان...
صدای راننده تاکسی که ایستاده و داد میزنه
- تاکسی
- تاکسی
از کنارش عبور می کنم. ترجیح می دادم. تنها تو پیاده رو قدم بزنم. نمی دانم به کجا. شاید تا آنجایی که جاده می رفت.
پشت چراق قرمز. ماشین ها پشت سرهم ایستاده بودند. من از جلوی همه اونها رد می شم. نور چراغ هاشون روی صورت ام افتاده بود. راننده ها را نمی دیدم. تنها دو چشم بزرگ زرد رنگ بود که جلوی رویم قرار داشت.
هنوز دارم بی هدف قدم می زنم. از کنار چندتا آدم که دور هم جمع شده اند می گذرم.
تقلاهای پسر بچه ای که دنبال مادرش می دود. تا از آن جا نماند. صدای خنده های چند دختر . پیرمردی بی روح که آهسته با اعصایش قدم برمی دارد.
گه گاهی به چشمان رهگذرانی که از کنارم می گذرند. نگاه می کنم. بعضی لحظه ای در چشمانم خیره می شوند و بعضی هم با نگاه های که به هم دیگر دوختیم. از کنار هم دیگر رد می شویم. احساس می کنم لحظه ای که به چشمان کسانی که می بینم خیره می شوم. در پشت صحنه، من از همه آن لایه های خاکستری رنگ مغزشان عبور می کنم و تصویری مبهم از من در تاریکترین زوایایی ذهن شان شکل می گیرد. تصویر مبهم من با تفکرات شان در هم آمیخته می شود. و شخصیتی که نمی دانم خوب و یا بد از من در ذهن آنها شکل می گیرد. لحظه ای بعد که از کنار هم می گذریم. تصویر من کاملا در ذهن آنها شکسته می شود. و فرو می ریزد. تنها چند ثانیه....
پ.ن : از یادداشت ها
ممنون که امدی
آپم عزیز
سلام مرسی که اومدی پیشم
من به جرم باوفایی این چنین تنها شدم
چون ندارم هم دمی بازیچه ی دل ها شدم
عمر من غارت شد و غارت گر من دور شد
من صبوری کردم و غارت گرم مغرور شد
یادمون باشه دل بازیچه نیست
با دلای هم بازی نکنیم
Mamnun ke umadi
خیلی توصیف درخشانی بود . پیش رفتت تحسین کننده ست.