چند سخن کوتاه از منصور حلاج

خیلی وقت پیش ها بود که هر کتابی در مورد حلاج بود رو می خوندم. امروز بعد از مدت ها  داشتم به کتاب های حلاج نگاهی می انداختم . چند تا از سخنان حلاج را که تو کتاب میرفطروس آورده بود اینجا نوشتم.  سخنان حلاج همیشه برایم زیبا و موجز بوده اند.  

خلایق برای جستن او  (خدا) در شبی تاریک سرگردانند و جز اشارتی در نمی یابند، آنها از روی وهم و خیال بسوی خدا می روند و از آسمان ها و سماوات می پرسند : خدا کجاست؟ اما (خدا) در خود آنها است. 

مردم مسلمان را یک زیارت (کعبه) است، من باید به زیارت کسی بروم که در جسم و جان من و در خود من است. 

روح تو در روح من بیامیخت، چنانکه عنبر در مشک ناب بیامیزد.  

اسرار را چنان در دلم گنجانیدی که به تن روان را. اسرار ما به سان دوشیزه ای بکر است که جز اندیشه حق چیزی در آن راه نیابد.
  

چون خدا دلی را فرا گیرد، آن را از هر آنچه جز اوست بپردازد و چون بنده ای را دوست گیرد، دیگر بندگان را به آزارش بر انگیزد تا بنده به او پناهنده شود.

آنکه کردار خود را بنگرد، کردار (او = خدا) از او پوشیده ماند و آنکه کار (او) را بنگرد، کار خودش در نظر نیاید. 

در دل دارم ذره ای بر کهساران جهان افتادی، همه بگداختی. 

شناسی نیست آن را که دم از شناسائی او زند- سپاسی نیست آن را که پایدار بندگی او شود- پرهیز از پیکار با او دیوانگی است، و دل به آشتی او خوش داشتن، نافرزانگی. 

وجود من، مرا از وجد غایت کرد، و معروف من، مرا منزه کرد از تعرف به عرفان و از استدلال به عیان، و از فرق و بین....  

حقیقت مهرورزیدن، آن است که کنار دلدارت بایستی ، از صفات خود بگذری و به صفات او متصف گردی. 

تیر انداز تنها وصل خدواند بزرگ را نشانه می گیرد و تا تیرش به آماج نرسد از جا بیجا نمی شود. 

مردمان حج کنند، مرا نیز به آن آرام دل حجی باشد، آنان گوسپندان را قربانی کنند و من خون دل خود را اهدا کنم. 

خداوند بزرگ در هر شبانه روز سیصد شصت بار روح دوستی از دوستان خویش را بر می گیرد و در عوض یکی از مخلصان خود جایگزین او می سازد، و بر اثر نگاهی که بر دوستی می افکند هفتاد هزار از آنان را که هواخواه آن دوست باشند می آمرزد.